P/P | r2c | .June: The Poetry of Place I
P/P | r2c |
.June:
The Poetry
of Place I
 |
"And
when summer had once again returned we sat together drinking once more at the river. His old arms could still move, to there, the world of that slow, eternal life of farm animals...." from Among Farm Animals, a poem by Rutger Kopland This week, an image of Bringing in the Goats at a small homestead high in the Eurpoean Alps. Also: six new translations of Dutch lowland poems.
|
The guest poems for this week are new English
translations from the work of a sextet
of contemporary Dutch poets— Hendrik Marsman,
Peter Berger, Remco Campert,
Judith Herzberg, Ingmar Heytze and
Rutger Kopland.
The Poetry of Place
All six poems presented this week address different aspects or qualities of space and place.
Hendrik Marsman's poem, Memories of Holland, speaks from the perspective of someone
in a distant country remembering loved and missed features of the Dutch
landscape.
Peter Berger, in Trajectory, invites us to sit beside him on a train while traversing the
countryside. It should be noted here, for those readers who have never had the opportunity
to visit Holland and Northern Europe, that trains, unlike North America, are an
often-used and familiar part of Dutch life.
The charming piece by Remco Campert breaks out of this more lyrical, descriptive mode
and speaks to us more about a hypothetical landscape, one of Resistance. This is resistance
in the sense it was used in Europe during and after World War Two. In other words, Campert,
I think, has something very profound in mind—less in vogue perhaps these days—of
somekind of a radical new beginning in thought and society. In the translation, I have left
the sparse grammar and punctuation just as one finds them in the Dutch original, as it moves
through a sequence of striking images, going from storm to spring to match to a single
question passed on to the reader.
With Judith Herzberg's little piece, Sounds of the City, we leave the lush greens and flowing
channels of the idyllic Dutch countryside and are thrust back into town. It's hot. The windows
are probably open. (No airconditioning!) And we're in a small apartment in a big city, a city,
say, like Amsterdam. Here the poet, alone perhaps and wishing herself somewhere else,
contemplates the sounds, the noises which surround her in a new way.
So does Ingmar Heytze in her matter-of-fact meditation, Night Work. But now, instead
of the sounds of a vast cityscape, we are invited into a very intimate environment—one's
private place or the poet's home.
Among farm animals by Rutger Kopland rounds off the sextet of translations; it takes us
back into the Dutch countryside with an evening composition, one which sounds as if it
could have been written under a large tree on the banks of the river which he describes:
|
Herinnering
aan Holland Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband. de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord. Hendrik Marsman |
Memories of Holland Thinking about Holland, I see broad rivers moving slowly through endless lowlands. rows of unthinkably thin poplars standing as high plumes one above the other; and sunken within wonderful space, farm houses scattered throughout the land, clusters of trees, villages, cropped towers, churches and elms in one great association. the air hangs low and the sun is slowly muffled in a gray mottled fog, and in the many provinces the voice of the water with its eternal calamities is feared and heard. |
|
Trajekt Ik kijk vanuit de trein over polders. Het dagelijks trajekt zweeft zonder horizon in de mist: een land van eksters. op het grasland staan verstrooid wat koeien en losse schapen bewegingloos alsof ze slapen in de vochtige atmosfeer. het wordt dus herfst. het wordt het vertrouwde weer. op een kladje schrijf ik na maanden stilte de bijpassende woorden neer rustig, niet onaangenaam verdrietig, niet ongeroutineerd. Peter Berger uit: De twee seizoenen van liefde (1976)) |
Trajectory I look out of the train across the polders. The daily trajectory is suspended without horizon in the mist: a land of magpies. in the pastures cows stand scattered about with a few sheep motionless as if they slept in the moist air. it's turning to fall. it's turning to the same old weather. I write down in a notebook after months of silence the appropriate words, peacefully, not unpleasantly sad, not without routine. from The Second Season of Love (1976) |
|
Verzet
begint niet met grote woorden Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in zijn kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die een sigaret aansteekt zoals liefde met een blik een aanraking iets dat je opvalt in een stem jezelf een vraag stellen daarmee begint verzet en dan die vraag aan een ander stellen Remco Campert (1929) |
Resistance doesn't begin with big
words Resistance doesn't begin with big words but with small deeds like a storm with a soft rattling in the garden or a cat that gets a bit mad in the head like wide rivers with a small spring hidden away in a forest like a sea of fire with the same wooden match that lights a cigarette like love with but one look a touching of something you notice in a voice asking yourself a question with this begins resistance and then asking another this question |
|
Stadsgeluiden Stadsgeluiden in de warme nacht hebben, als op een schilderij, een achtergrond. Een vliegtuig ronkt tegen een fond van auto's een bromfiets schiet luidruchtig links omlaag. Ik hoor het graag, het doet mij denken aan 22 juni 1964, dat is vanavond. Judith Herzberg, uit: Beemdgras (1968) |
Sounds of the City Sounds of the city on a warm night have, as in a painting, a background. An airplane roars against a substratum of cars, a motorbike shoots clamorously down to the left. I like to hear it, it makes me think of the 22nd of June 1964, which is this evening. from Meadow Grass |
|
Nachtwerk De wekker tikt. De boiler ruist. De ijskast rommelt af en aan. De regen trommelt op het raam. Het duister heeft ons in zijn macht. De slaap geeft hart en adem over aan het ritme van de nacht. De geest hangt stil te drogen aan zijn zilverwitte lijnen. De ochtend keert de rollen om. De douchekop ruist. De ketel fluit. De koffie loopt. Het donker trekt zich terug in de gordijnen en wacht, en wacht, maar wacht maar, wacht. Ingmar Heytze (1970) |
Night Work The alarm ticks. The boiler rustles. The refrigerator shakes on and off. The rain beats against the window. The darkness has us in its power. Sleep gives the heart and breath over to the rhythm of the night. The soul hangs quietly to dry on its lines of silverwhite. Morning reverses the roles. The shower rustles. The kettle whistles. The coffee drips. The darkness retreats into the curtains and waits, and waits, but waits and, waits. |
|
Onder het vee En toen de zomer dan toch weer was teruggekeerd en wij dus weer zaten te drinken bij de rivier. Zijn oude armen bewogen nog, naar daar, die wereld dat langzame, eeuwige leven van vee in de verte. Ieder mens zou een dier moeten zijn, moeten sterven in de herfst, en in de lente weer worden geboren. Of, ieder mens zou een rivier moeten zijn, komen zonder verlangen te blijven, gaan zonder heimwee. Zo zaten we dus weer te drinken daar, tegen de tijd, oude verhalen, oude jenever, maar de zon ging wel onder. En hij sliep in. Omdat de wereld insliep. Zwart zat hij bij de rivier, zwart gat in het uitzicht. Rutger Kopland, uit: Geduldig Gereedschap (1993) |
Among farm animals And when summer had once again returned we sat together drinking once more at the river. His old arms could still move, to there, the world of that slow, eternal life of farm animals in the distance. Every human should have to be an animal, should die in the fall, and be born again in the spring. Or, every human should have to be a river, come to be without desire, depart without homesickness. So we sat there drinking again, against time's flow, old stories, old gin, but the sun still went down. And fell asleep. Because the world fell asleep. It sat black by the river, black hole in the horizon. (all tr. Cliff Crego) from Patient Tools (1993) |
|
See also another website by Cliff Crego: The Poetry of Rainer Maria Rilke |
A presentation of 80 of the best poems of Rilke in both German and new English translations: biography, links, posters |